…..το σχόλιο ενός φίλου (bloggers) με ξύπνησε αναμνήσεις…
σχετικά με φίλεμα… θυμήθηκα την γιαγιά μου… αρχοντική, πληθωρική, δυναμική, μαμά, (σαν την Λωξάνδρα)….

Μεγάλωσε παιδιά, (και εγγόνια ) δικά της και του συζύγου και τα έδωσε πολύ αγάπη (δεν μπορώ να πω, πως εισέπραξε και την ιδία από όλα)
Η κουζίνα το βασίλειο της….

Μαγείρευε για όλους και ήθελε να το μοιράζετε, όταν είχε μουσαφιριά ήταν τόσο ευτυχισμένη.. ...κοίταζε το πιάτο να το ξαναγεμίσει, φουσκωμένη από περηφάνια και αν κάποιος δεν έτρωγε ένοιωθε πολύ άσχημα .. γιατί;!! .

Καθημερινά μαγείρευε, όχι για πενταμελή οικογένεια αλλά τουλάχιστον για δέκα μελή, και όταν μικρή, εγώ τη ζήτησα να μου εξήγηση… γιατί;, γιαγιά πόσο πολύ φαγητό… δεν θα ξεχάσω την έκπληξη της, τι λες κόρη μου;!!!!!!!.. ξέρεις αν θα έρθει κάποιος από μακριά , ύστερα ποιός θα πάει στους αρρώστους (της γειτονιάς) και η .. που είναι έγκυος…
Ένιωθε υποχρέωση της να φροντίζει τους άλλους …. Ήταν πράξη αγάπης…
Τις Κυριακές ...από πολύ πρωί έφτιαχνε βουνό πιτακια (πισία) με κιμά και σκέτα.. και τα μοιράζαμε σε όλη τη γειτονιά…
Έλεγε αν πεθάνω, (κάτι που τότε με τρόμαζε και με έκανε να δακρύζω.. ), θέλω να καλέσετε στη αυλή το κόσμο και να τους κάνετε τραπέζι (μας τόνιζε ότι δεν πρέπει να είναι φτωχό)…
Δεν κουραζόταν να μαγειρεύει… και να καλεί κόσμο.. ένιωθε πως είναι στο παράδεισο…. Αν και στο παράδεισο θα είναι τώρα και θα χαμογελά από πάνω…
Δεν την ξεχνώ.. η λησμονιά είναι ο πραγματικός θάνατος γι αυτούς που έφυγαν…