Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008


Γυρίσω στο παρελθόν……. στα παιδικά μου χρόνια τότε, που είχαμε ένα θαυμάσιο περιαστικό δάσος , με πανίδα, σπάνια φυτά,
ανεμώνες σε απίστευτα χρώματα…..
θυμάμαι πως αγαπούσα τον Δημήτρη , εκείνος στα 20 και εγώ στα 4, ήθελα να τον παντρευτώ,…..
θα με παντρευτείς Δημήτλη, (ήταν αρνητικός) εγώ του έλεγα με θυμό τον 4 χρόνων (καλά Δημητλη και εγώ δεν θα σου δώσω αντεμωνες),
οι αντεμωνες, των παιδικών χρόνων,
αναμνήσεις γλυκές, σαν το γλυκό του κουταλιού της γιαγιάς,
τρέχαμε στο βουνό, κόβαμε βελανιδιές για τις γιορτές των Χριστουγέννων, απλά πράγματα που γέμιζαν την καθημερινότητα μας….
Αναμνήσεις μακρινές όμορφες σε μια πόλη της Β. Ελλάδας ,
Και τώρα εσωτερικός μετανάστης ζω στην αφιλόξενη αυτή πόλη , που εγώ επέλεξα και αρνούμαι πεισματικά να εγκαταλείψω, σε μια πόλη χωρίς γειτονιές, χωρίς αρώματα…….

1 σχόλιο:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Μου θύμισες όμορφα πράγματα, οι ανεμώνες ήταν το αγαπημένο μου λουλούδι όταν ήμουν μικρή μαζί με τα μοσχομπίζελα(!),Στο καθολικό γάμο μου η ανθοδέσμη μου είχε ανεμώνες και μοσχομπίζελα, την παράγγειλε ειδικά για μένα !Για τους κάδους εχεις δίκιο, όμως φταίνε και οι άνθρωποι που βάζουν στους κάδους του χαρτιού π.χ γυαλιά..

καλημερα.. τι κανεις... να εισαι παντα καλα!!!!