Καλημέρα μια κρύα ολόλευκη καλημέρα σε όλη την blog παρέα...
Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την δυσάρεστη εμπειρία που είχα από την επίσκεψη μου στο fecebook. Ήταν 2 Μαρτίου.. πρωί μαζί με τον πρωινό μου καφέ μοιράζομαι, επισκέψεις στα blog και στο facebook αγαπημένες μου καθημερινές συνήθειες..
Έτσι και εκείνο το πρωινό του Μάρτη μπήκα στην σελίδα μου στο fecebook...μια Υπενθύμιση μου έγραφε ποιοι φίλοι έχουν γενέθλια τη μέρα εκείνη, ανάμεσα τους και η ΡΟΥΛΑ..
Είχαμε χαθεί τον τελευταίο χρόνο..
και βλέποντας ότι είχε γενέθλια σκέφτηκα να την ευχηθώ. Διάλεξα μια όμορφη ρομαντική κάρτα και έγραψα εκεί ευχές και την έστειλα!!!… μετά μπήκα στο τοίχο της για να δω αν πήρε την ευχητήρια κάρτα..
..και εκεί με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη..
διαβάζοντας το πρώτο μήνυμα έπαθα σοκ!!!!!!’
Όλοι μιλούσαν για καλό ταξίδι …. μηνύματα για το τελευταίο ταξίδι της στην γειτονιά των ΑΓΓΕΛΩΝ…
Μετά το αρχικό σοκ τηλεφώνησα σε φίλες για να μου πουν ότι η Ρούλα μας έφυγε..
Το τελευταίο χρόνο πάλευε σαν παλικάρι… όπως παλικάρι ήταν σε όλη τη ζωή της..
Μεγάλωσε δυο υπέροχα παιδιά μόνη της, γυναίκα ναυτικού... καπετάνισσα πραγματική…
...τη θυμάμαι με πόσο αγάπη μεγάλωσε τα παιδιά της
...τη θυμάμαι με την μαρπελα να ταξιδεύει στη Καρδίτσα και τα μικρά να κοιμούνται πίσω..
...τη θυμάμαι να δουλεύουμε μαζί και μαλώνουμε για χαζά πράγματα… να γελά με εκείνο το δυνατό γέλιο…
Να κάνει όνειρα... όνειρα πολλά για τα παιδια της…
Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτα για αυτόν το δυνατό.. γλυκό.. δοτικό άνθρωπο.. για την φίλη μου…

...Την επόμενη μέρα ήταν η δολοφονία των γαλάζιων αγγέλων της ομάδας Δίας… μία φοβερά δύσκολη μέρα…
Μπαίνοντας στη δουλειά υπήρχε έντονη η παρουσία της αστυνομίας πολλά πολλά περιπολικά συντρόφευαν τα παιδιά, τους συναδέλφους τους, τους φίλους, σε ένα βαρύ μουντό κλίμα.
Δεν το ξαναζήσει…
Φεύγοντας για το σπίτι.. είχα παρκάρει το αυτοκίνητο στο δρόμο που ήταν η είσοδο της αιμοδοσίας, εκεί ήταν πολλοί  απο την ομάδα Δίας έδιναν αίμα για τον τραυματισμένο συνάδελφο.. επικρατούσε μια απέραντη θλίψη..
Ο κόσμος τους κοιτούσε δακρυσμένος, δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω τους, ήθελε να κάνει μια τεραστια αγκαλιά να τους προστατεύσει, ποτέ δεν πίστευα ότι αυτά τα παιδιά που προστατεύουν την καθημερινότητα μας, που είναι κοντά μας όπου και όποτε εμείς τα ζητήσουμε είχαν τόσο πολύ αποδοχή και αγάπη από τον κόσμο..
Ανάμεσα στο κόσμο που εκείνη την χρονική στιγμή ήταν εκεί ήταν και ένας παππούς που κουνώντας την μαγκούρα του και κλαίγοντας τους μάλωνε γλυκά όπως θα μάλωνε και τα εγγόνια του.. « τι μπουφάν είναι αυτά που φοράτε? τι κράνη? και άρχισε να βρίζει τους κυβερνώντες» δεν θα ξεχάσω τη ματιά εκείνου του νέου αγοριού της ομάδας ΔΙ.ΑΣ «κύριε το καλασνικωφ λιώνει και το αλεξίσφαιρο και τα κράνη μας»
Πέρασα πολλές φορές από τον χώρο δολοφονίας των δυο αστυνομικών..
υπάρχει ένα βουνό από λουλούδια, σημαίες ένα μικρό εκκλησάκι .. και πάντα υπάρχει κόσμος που περιποιείται τον χώρο …
Και όταν δουν συνάδελφους τους (που έρχονται ανάβουν κεράκι κάθονται εκεί βουβά και φεύγουν) δεν τους αφήνουν από τα μάτια τους… ματιές προστατευτικές.. βουβές.. γεμάτες αγάπη… πολύ αγάπη
καλο τους ταξιδι...