Οι φίλοι είναι οι συγγενείς που διαλέξαμε...

οι συγγενείς καρδιάς....
μ ο ν α δ ι κ ο ί!!!!!!
έφυγα από κοντά σας γιατί μου ήταν αδύνατο να σας μεταφέρω αυτό που περνώ..
δεν μπορώ να διαχειριστώ πλέον τα συναισθήματα μου...
δεν θέλω να στεναχωρώ αυτούς που αγαπώ.... εσάς!!!
και μέσα από την προσωπική μου περιπέτεια...
μέτρησα τους φίλους και τους συγγενείς...
οι φίλοι μου είναι ο δυνατός μου κρίκος...
ο αδύναμος κρίκος οι συγγενείς απόντες για μια ακόμη φορά...
πέρασε το Πάσχα μοναχικά.. ούτε μια ευχή... ούτε ένα τηλεφώνημα
το μυαλό μου ταξίδευσε εκεί..


όταν μικρο κοριτσάκι είδα το πατέρα μου στο νοσοκομείο μετά από ένα σοβαρό εργατικό ατύχημα που λίγο έλειψε να του κοστίσει την ζωή του...
Συγγενικά πρόσωπα τον έπεισαν να αφήσει την δουλειά του και να κάνουν δουλειά μαζί..
τον έπεισαν...
και μετά ήρθε το εργατικό ατύχημα..
του τσάκισε την σπονδυλική στήλη.. και παρά χιλιοστά το χτύπημα θα ήταν μοιραίο..
ατελείωτες ημέρες νοσηλείας σε διάφορα νοσοκομεία...
ατελείωτος πόνος..
και αυτοί.....
ούτε μια επίσκεψη στο νοσοκομείο...
ούτε γάλα είχαμε στο ψυγείο.. κανείς κοντά μας
δεν διαμαρτυρήθηκα...
δεν ζήτησα τίποτε να μην το στεναχωρήσω
ενήλικος παιδί!!!!
εκείνο που με πονούσε ήταν η βαριά σιδερένια ζώνη 
κάτι σαν σαμάρι που το φορούσε χρόνια..
πονούσε η ψυχή μου κάθε φορά που το έβαζε..
και όταν αργότερα.. αναγκάστηκε να πουλήσει λαχεία.. 
βιοποριστικά, πονούσα πολύ...
η εικόνα του λαχειοπώλη μέχρι σήμερα με πονά πολύ...
δεν αντέχω να βλέπω λαχειοπώλη σχίζετε η καρδιά μου...


παντού απουσία τότε!!!!! τώρα!!!!
ανεμώνη