Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί!...Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω...


Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.
‘Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς’ μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.
‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.’
‘Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ’ της είπα έντονα.
Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.’

Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.’
Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.
Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.
‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;’
Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’

Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!
Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.
‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ‘Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.’

Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄
Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ΄έπιαναν΄ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.
Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.
‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’
‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα.

Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.
Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.
‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση’ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.

‘Πώς πήγε το ραντεβού;’ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
‘Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.’ της απάντησα.

Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ΄έφυγε΄ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.

Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:
‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!’
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.

Εάν ζει η μητέρα σου
………. Απόλαυσε τη στιγμή.
Εάν δεν ζει
…………………….. Να τη θυμάσαι.
Εάν έχεις μητέρα
……………. Προώθησε αυτό το μήνυμα.
Αμέσως θα κάνεις κάποιον να αισθανθεί κάτι για κάποια που ξέχασε, για αυτό το υπέροχο ον που αποκαλείται… ΜΗΤΕΡΑ!

Και να θυμάσαι πάντοτε:
Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί!
Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω.

EL mejor MENSAJE QUE HE LEIDO…
Εστάλη από Josep, Βαρκελώνη, Ισπανία
http://conapl.ning.com/forum/topics/1636714:Topic:61837
Μετάφραση Γεώργιος Σ. Βλάχος

13 σχόλια:

Truthseeker.Vasiliki είπε...

Πολύ συγκινητική η εξομολόγηση αυτή anemona μου, πραγματική κατάθεση ψυχής μιας μεγάλης αλήθειας.
Ας δείχνουμε την αγάπη μας στους δικούς μας ανθρώπους, όσο ακόμη έχουμε την τύχη να τους έχουμε κοντά μας... Αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα.

Καλή εβδομάδα.

anemona είπε...

@ καλημέρα Βασιλική μου..
να έχεις μια καλή εβδομάδα…
…..Ήταν στο email ενός ιερέα (είμαι φίλος στο face book) αυτή η εξομολόγηση καρδιάς με άγγιξε….
Πόσοι γονείς είναι ξεχασμένοι…… είναι άδικο!! Γι αυτούς τους απόμαχους της ζωής…..
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου !!!!!!!!!!!!

Akis είπε...

Καταπληκτικό άρθρο. Δυστυχώς "αγγίζει" συνήθως άτομα σαν εμένα που έχω χάσει την μητέρα μου. Και που συνειδητοποιούμε πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Και μας πιάνουν οι τύψεις οτι δεν κάναμε τότε αυτά που έπρεπε να κάνουμε. Μουζάς Ευστράτιος

anemona είπε...

….για να αγγίξει ένα άνθρωπο το άρθρο αυτό, σημαίνει ότι έχει ευαισθησίες και μεγάλα αποθέματα αγάπης…. .
οι τύψεις σου θα είναι ότι δεν έκανες παρά πολλά (πάντα όμως όσα και να κάνουμε μέσα βαθιά στην ψυχή μας θα υπάρχει η αίσθηση ότι δεν κάναμε αρκετά)!!!!
@ Akis:Η απώλεια της μάνας είναι από τις δυνατότερες και δεν αναπληρώνετε με τίποτε!
Δυστυχώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω (να φέρουμε ότι αγαπάμε στην ζωή)…
Να την θυμάσαι…. (νεκρός είναι μόνο αυτός που λησμονιέται….)
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο… ελπίζω να τα ξαναπούμε.
Anemona

ΕΛΕΝΑ είπε...

Υπέροχο μήνυμα!!
Πολλές φορές αισθανόμαστε ότι οι γονείς μας είναι "δεδομένοι" και ότι θα τους έχουμε για πολύ καιρό μαζί μας. Δυστυχώς ο καιρός είναι πάντα σχετικός και σίγουρα πολύ λιγότερος από αυτόν που φανταζόμαστε ή που θέλουμε να πιστεύουμε.
Ας τους δείχνουμε λοιπόν την αγάπη μας όσο έχουμε την τύχη να τους έχουμε!
Καλή σου μέρα:)

anemona είπε...

Έλενα : δυστυχώς έτσι είναι…
ο χρόνος φεύγει.... φεύγει και χάνεται…
Πρέπει να ζούμε και να απολαμβάνουμε τη στιγμή….
Ο χρόνος είναι μονόδρομος…
Ξέρεις τι με θυμώνει,….που στις γιορτές (βλέπεις γεμάτα τα νοσοκομεία από δυστυχισμένους απόμαχους της ζωής… αφημένους εκεί από παιδιά τους..για να περάσουν άνετα στις διακοπές τους!!!!…
δεν μπορώ Έλενα… να βλέπω δακρυσμένους από μοναξιά και εγκατάλειψη γονείς….)

Mariela είπε...

Το έχω ξαναδιαβάσει αυτό και πραγματικά το βρίσκω πολύ τρυφερό και ανθρώπινο....
Ας μην ξεχνάμε ποτέ να λέμε σ' αγαπώ!
σε όλους λοσους είναι δίπλα μας... σήμερα!

Σταυρούλα είπε...

Ανεμώνη μου πολύ σπουδαίο κείμενο.Κι εγώ νιώθω ότι δεν πρόλαβα να προσφέρω στη μητέρα μου όσα θα ήθελα.Την έχασα πολύ νωρίς.Γι' αυτό όσοι έχουν την τύχη να έχουν τους γονείς τους πρέπει να τους αφιερώνουν όσο περισσότερο χρόνο γίνεται.Κι αυτό που γράφεις για τα νοσοκομεία στις γιορτές είναι το χειρότερο,δυστυχώς.

anemona είπε...

Σταυρούλα μου είσαι ένα ευαίσθητο παιδί… ότι δεν πρόλαβες να προσφέρεις δεν σημαίνει ότι δεν πρόσφερες!!
Το ίδιο νιώθω και γω με τον πατερα μου τον έχασα νέο…
Δυστυχώς υπάρχει πολύ εγκατάλειψη γονέων …. Από τα παιδιά τους..
Τους βλέπεις μόνους …και σου λένε .. να, έχουν δουλειά.. τα παιδιά τους δεν προλαβαίνουν… (αλλά τα μάτια τους γεμίζουν δάκρυα…)
Ευχαριστώ για το σχόλιο σου…

Akis είπε...

Ενα απο τα λάθη μου, (κάνοντας την αυτοκριτική μου για τους γονείς μου) είναι όπως αναφέρει η ΕΛΕΝΑ οτι τους θεωρούσα δεδομένους. Αφθαρτους, παντοδύναμους, και ομολογώ οτι όταν τους έχασα θύμωσα. Ξέρω οτι στην ψυχολογία αναγνωρίζεται και εξηγείται αυτό το συναίσθημα στην απώλεια πολύ προσφιλών προσώπων. Θεωρώ όμως οτι είμαι υπεύθυνος απέναντί τους στο οτι δεν τους πρόσεξα όσο έπρεπε. Στην δική μου περίπτωση ανεμώνη δεν ισχύει το εύλογο και αυτονόητο οτι ποτέ δεν θα είμαστε ικανοποιημένοι για την συμπεριφορά και το ενδιαφέρον μας απέναντί τους.Προσωπικά θεωρώ οτι ήμουν ανεπαρκής, με πράξεις ή παραλείψεις! Επιτρέψτε μου να δώσω και εγώ με την σειρά μου σε αυτό το βήμα την συμβουλή να προσφέρετε στους γονείς σας όσα περισσότερα μπορείτε. Και κάτι άλλο. ΜΗΝ αναβάλετε. Κάντε το ΤΩΡΑ.

anemona είπε...

@mariela …εγώ το διάβασα χθες το βράδυ στο facebook ενός ιερέα… (με σόκαρε .. και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας…)
Μαζί όμως με το σε αγαπώ .. πρέπει να έχουμε παρουσία… να μοιραζόμαστε το χρόνο μας με τους γονείς μας… να τους χαρίζουμε ωραίες στιγμές…
Να τους δείχνουμε πόσο απαραίτητη είναι στην καθημερινότητα μας…

anemona είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
anemona είπε...

@ akis:και εγω έχασα τον έναν γονιό μου τον πατέρα μου…
έναν δυναμικό άνδρα με ισχυρή θέληση... δεν πίστευα ποτέ πως καμιά αρρώστια μπορούσε να τον νικήσει ήταν ο ήρωας μου!!! (πολεμιστής ζωής… )
όταν αρρώστησε έπρεπε να είμαι συνέχεια κοντά του!!! Η απόσταση ήταν μεγάλη!!!!!
Δεν πίστευα ότι καρκίνος θα τον νικήσει…
Πρόλαβα και κάθισα κοντά του πριν το μεγάλο ταξίδι…(όχι α ρ κ ε τ ά!!!)
..πριν φύγει τον βοήθησα να καθίσει στο μπαλκόνι του Νοσοκομείου .. απέναντι είχαμε την θάλασσα.. κοιτούσε με παράπονο… «ήθελε να πάμε βαρκάδα και να χανόταν μέσα στο ορίζοντα…μου είπε να είμαι καλά και να προσέχω..»
Θύμωσα με άφησε σε μια στιγμή της ζωής μου δύσκολη…
Δεν πρόλαβα να του πω σε αγαπώ…
... έφυγα περνώντας την μητέρα μου μαζί…
Δεν ξέρω τι να πω για να σε κάνω να νοιώσεις καλά !!!
Να είσαι καλά!!!
Σε ευχαριστώ για τις επισκέψεις σου και τα σχόλια σου…..

καλημερα.. τι κανεις... να εισαι παντα καλα!!!!