Τα όμορφα λόγια εύκολα καίγονται….

Δανείζομαι το τίτλο της κυριακάτικης εφημερίδας.
Στα αποκαΐδια του τελευταίου εθνικού μας δρυμού ακούμε λόγια, προτά-σεις…. Και μετά; τι θα γίνει μετά;
Θυμάμαι με νοσταλγία έναν γέροντα με οικολογική συνείδηση,
Ο μπάρμπα Στέφανος, φύτευε δέντρα έτσι από μόνος του (δεν ήταν σε κά-ποια οικολογική οργάνωση, δεν ήξερε τίποτε από αυτά) φύτευε σε πλαγιές και κοντά στα ρυάκια στο χωριό του για να βρουν σκιά οι οδοιπόροι,
Δεν τα φύτευε έτσι απλά ο μπάρμπα Στέφανος αλλά αναλάμβανε όλοι τους τη φροντίδα τους μέχρι αυτά να δέσουν, πήγαινε τα έβλεπε τους έριχνε νεράκι, και κάθε τόσο φύτευε.
Δεν θα ξεχάσω την οργή του (που τώρα την καταλαβαίνω), την οδύνη του και το πικρό δάκρυ, όταν κάποιος ασυνείδητος (δεν τα έκαψε) τα έκοβε!!!! Έτσι απλά γιατί ήθελε ξυλεία για τις ανάγκες του.
Ας κάνουμε όλοι μας τρόπο ζωής (εσύ, εγώ, τα παιδιά μας) τον Μπάρμπα Στέφανο. ας φυτέψουμε ένα δεντράκι (ξεκινώντας από τα σπίτια μας, τα μπαλ-κόνια μας) ….
Ας πιέσουμε τους τοπικούς μας άρχοντες (για περισσότερο πράσινο στις γει-τονίες μας), στα πάρκα στα μικρά αναξιοποίητα οικόπεδα, ας δώσουμε λίγο οξυγόνο στα παιδία μας (τους το οφείλουμε) και σε μας.